"Miasto Popiołów" - Cassandra Clare

Autor: Cassandra Clare

Tytuł: Miasto Popiołów

Tytuł oryginału: City of Ashes. The Mortal Instruments – Book Two

Wydawnictwo: MAG

Miejsce i rok wydania: Warszawa 2009

Liczba stron: 445

Moja ocena:  9/10

„Miasto popiołów” to drugi tom trylogii Cassandry Clare opowiadającej o życiu nastoletniej Clary, które ostatnimi czasy stało się strasznie zagmatwane. Odkryła wiele tajemnic do których zwykli śmiertelnicy nie mają dostępu. Dowiedziała się, że istoty, które do tej pory znała tylko z książek fantasy i gier komputerowych takie jak wampiry, wilkołaki, czarodzieje istnieją naprawdę. Oprócz tego istnieją Nocni Łowcy, którzy pilnują porządku „w tym drugim świecie” i z którymi jest bardziej związana niż wydawało się jej na początku. W tym tomie zmierzyć się musi zmierzyć się z niezbyt sympatyczną inkwizytorką, nieprzyjaznymi stworzeniami nocy, demonami, swoim ojcem a także własnymi słabościami. Musi stawić czoła swoim lękom i uczuciom aby pomóc swoim najbliższym.

Książka leżała na mojej półce przez dość długi czas. Pomimo, że bardzo dobrze wspominałam pierwszą część – „Miasto Kości”, za drugi tom nie umiałam jakoś się zabrać. Wydawało mi się, że wyrosłam już z książek tego typu – fantastyka młodzieżowa. A jednak nie. Pochłonęłam ją w oka mgnieniu i czekam teraz na przypływ gotówki by sprezentować sobie trzecią część do kolekcji.

Pani Clare należy przyznać, że wykreowała grupę bohaterów w której każdy z nich jest ciekawy i intrygujący a razem tworzą idealną mieszankę różnych charakterów, która idealnie ze sobą współgra nadając fabule ten specyficzny smaczek. Mówiąc o postaciach nie mogę tu nie wspomnieć o moim faworycie, którym może i przewidywalnie jest Jace. I nie chodzi mi tutaj o jego wspaniałą blond grzywę i śliczną buźkę, która jest dokładnie opisana i którą możemy podziwiać na okładce „Miasta Kości” ale o jego specyficzny charakter. Nie zależnie jaką książkę czytam – jeżeli pojawia się w niej trochę chamski i wredny bohater z wyraźnym poczuciem humoru zaraz staje się moim ulubieńcem. I taki właśnie jest Jace. Często irytuje swoim byciem, mądrzeniem się, wielką dumą, ale to właśnie ten sposób bycia w połączeniu z zabawnym docinkami, które blondasek serwuje nam niezależnie w jakiej sytuacji się znajduje sprawiają, że ja sama zaraz odpuszczam mu jego winy. Jednak nie zapominajmy też o innych postaciach, które również są bardzo intrygujące podobnie jak relacje pomiędzy nimi, które interesowały mnie czasem bardziej niż sama fabuła.

No właśnie. Fabuła. I tutaj w gruncie rzeczy też nie mam na co sobie ponarzekać ponieważ spełnia ona tutaj wszystkie swoje zadania : wciąga, zaskakuje, wzbudza uczucia. Niektóre z wątków pobocznych były dla mnie tak ciekawe, że nie umiałam przestać o nich myśleć jeszcze na dość długi czas po zakończeniu książki. Nie wiem jak mogłabym opisać ją bardziej nie zdradzając wam szczegółów czego nie powinna robić żadna recenzja. Mogę tylko powiedzieć, że jest ona godna tych wspaniale wykreowanych postaci.

Co więc powinnam napisać w zakończeniu? Na pewno to, że nie jest to pozycja dla osób, które kochają fantastykę tylko w formie takiej jak u Sapkowskiego, Tolkiena czy większości książek mojego ukochanego wydawnictwa „Fabryka Słów”. Jednak polecam ją każdemu kto lubi książki mieszające w sobie fantastykę, romans i mają charakter książek dla młodzieży czyli jak ja to nazywam : fantastyka dla młodzieży.

Ocena 9/10 ponieważ mimo, że książka jest arcydziełem wśród tego tupu książek czuje jakiś lekki niedosyt. Nie umiem jednak stwierdzić dlaczego.